NE ÇIKAR ATEŞBÖCEĞİ SANSALAR

Düşünüyorum da,

sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.

Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi..

Yumuşacık olan kalbimizin fark edilmesi,

Korkularımızın paylaşılması,

Cesaretsizliğimizin anlaşılması,

Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti..

Kendimizi kabuklarımızın altında saklamakta ne kadar da ustayız..

 Kalkanlarımızın ardında

 ne kadar güçlü korunuyoruz..

 El değmeden, sevgimizi göstermeden,

hissedilmeden..

İstiridyeler, deniz minareleri, midyeler.

Kirpiler ve kaplumbağalar gibi..

Sahi bu çatlamamış sert kabuk koruyor mu ?

Duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi

Kimse incitemiyor mu ?

Yoksa  bu ürkeklik, bu kabuk bize

zarar mı veriyor ?

Hissettiklerimizi gölgeliyor,  gerçek kimliğimizi yansıtmıyor,

Duygularımızı bastırıyor, elele tutuşmamızı  engelliyor mu?

Eğer   bir yıldız kadar parlak ve bir yıldız gibi ışıl ışılsak..

Ne çıkar ateş böceği sansalar bizi.?

Belki en hoyrat yürek bile, ateş böceğinin o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz ?

Güçlü kapıların arkasına kilitlesek kendimizi, korkaklığımızı, sevgi isteğimizi

En insani yönlerimizi kayıtsızca sunabilsek, bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup, bir kuş gibi uçabilsek özgürce..

Anlaşılacağız ve bir ayna gibi yansıyacağız karşımızdakine..

O da çözülecek belki samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince.

Oysa bir görebilsek bunu, kalmadı böyle insanlar demesek.

Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.

Kırılmaktan korkmasak.

İncinsek yaralansak.

Ne olur bir darbe daha alsak.

Yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabuğu

Denesek.

Risk alsak.

Yanılsak.

Farketmez 

Tekrar tekrar bıkmadan denesek ve kucaklaşsak yeniden, tıpkı eskisi gibi.

Ne olduğunu anlayamadığımız o onbeş yıldan öncesi gibi.

O zaman farkedeceğiz.

Ne kadar özlediğimizi birbirimizi.

Neler biriktirdiğimizi,

Kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi..

Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.

Vakit az, paylaşmak, sarılmak için.

Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır.

Yüreği daha fazla küstürmemek lazım.

Sırtımızda ağır küfeler.. her gün katlanan..

Ve koşullar bir türlü düzelmeyen..

Sevgiye çok ihtiyacımız var.

Ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.

Kırın o sert ağır kabuklarınızı.

Kurtulun bu yükten.

Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.

Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.

Hem hepimiz bir yıldızız.

Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi."...........